Συνέβη λίγες μέρες πρίν........... Ήταν Κυριακή απόγευμα,καθόμουν στην πολυθρόνα μου και διάβαζα ,όταν ακούω ένα τιτίβισμα,επίμονο τσίρι,τσίρι,τσίρι μου φάνηκε σαν έκλειση βοήθειας,βγαίνω στην βεράντα και πράγματι,δεν είχα κάνει λάθος...στο δάπεδο βρισκόταν ενα τόοσο δα σπουργιτάκι
Oι φτερούγες του,ακόμη δεν είχαν φτερά,ήταν σαν χνουδάκι,κοιτάζω επάνω στο ραμποτέ της στέγης μου,ναί είχαν κάνει φωλιά τα σπουργίτια.
Το πέρνω στην χούφτα μου φοβόμουνα πως να το αγγίξω,μήπως το τραυματίσω κι' εγώ.Ετρεμε απο φόβο πιο πολύ, παρά απο πόνο
Kαι τώρα τι κάνεις Μαριάννα...σκέφτομαι...
Nάσου κι'ο γείτονας απο απέναντι,είδε όλη την φάση...και μου λέει πέτα το,θα ψοφίσει...στο άκουσμα αυτό πάγωσα,τον κοίταξα έντονα και τούπα:
Εγώ θα το σώσω....αλλά πως; έπρεπε να βρώ ένα μέρος σαν φωλίτσα....και θυμήθηκα πως είχα μία ψεύτικη διακοσμητική φωλίτσα...πλήρης εξωπλισμένη...με άχυρο μαλακό,είχε μέσα αυγουλάκια σοκολατένια,απο το Πάσχα....και το βάζω,μέσα εκεί.....και τότε ηρέμησε απο τις φωνούλες,αλλά με κοιτούσε με δυό ματάκια σαν χαντρούλες γεμάτα απόγνωση......και αρχίζει πάλι τα τσίρη-τσίρη ....μάλλον πεινάει σκέφτομαι,ναί αλλά πως να σε ταΪσω μικρούλη μου και τι; και μούρθε νέα φλασιά.....πηγαίνω στην κουζίνα και κόβω λιγο ψωμάκι,πέρνω την ψίχα απο μια φέτα και το κάνω σβολάκια ..τοσοδούλικα...το πέρνω κοντά μου και μόλις πλησίασα στο στοματάκι του,το άνοιξε και τσίριζε απο λαιμαργία,μα αν το πνίξω...δεν μπορούσε να το φάει....έπρεπε να βρώ τρόπο να το βάλω μέσα στον λωβό του,για να μπορέσει να το καταπιεί....το βρήκα φωνάζω !!
Kοιτάω γύρω μου....ο γείτονας εκεί κοιτούσε με απορρία ,τρέχω στο νεσεσερ μου και πέρνω το τσιμπιδάκι των φρυδιών μου,σκέφθηκα πως έμοιαζε με ράμφος...και πράγματι τα κατάφερα,έτρωγε ασταμάτητα,λαίμαργα...Αυτό ήταν το κράτησα κοντά μου,το τάΪζα σποράκια απο πασατέμπο ,έπινε νεράκι με μια συριγγα που είχα διαμόρφωσει.......τα λέγαμε κάθε πρωί τιτιβίζαμε, μας επισκεπτόταν και η μαμά σπουργίτα έτρωγε παρέα...φυσικά αυτο κράτησε ,γύρω στις 10-12 μέρες.Ο άντρας μου και ο γείτονας με δουλεύανε συνεχώς.....αλλά εγώ εκεί ....και το θαύμα έγινε χθές το πρωΪ πάω να του δώσω φαγάκι του μικρούλι μου και λείπει....τρόμαξα,και βλέπω χαρούμενη πως είχε πετάξει,είχε κάνει την δεύτερη προσπάθεια πτήσης του,με επιτυχία αυτήν την φορά ,στεκόταν σε ένα κλαδάκι της νεραντζούλας μου που έχω στην βεράντα,μόλις με είδε άρχησε το τιτιβισμα χαρούμενο και φρρρρ,κι άλλη προσπάθεια πετάγματος.....τα καταφέραμε μικρό μου....του λέω, ο άντρας μου είχε βγεί στην βεράντα παρακολουθούσε αμίλητος,και έκανε τον σταυρό του.... ο φτερωτός φιλαράκος μου είχε απογειωθεί με επιτυχία στο περβάζι του παραθύρου..οι δοκιμές πτήσης,είχαν στεφθεί με επιτυχία....νάσου και ο γείτονας όλο απορρία και θαυμασμό τώρα πιά μου λέει:Μαριάννα μου μπράβο σου έχεις ψυχή!!!
Aν δεν τόβλεπα δεν θα το πίστευα...εγώ δεν μίλησα,αλλά μέσα μου ένοιωθα τόσο χαρούμενη και περήφανη που έσωσα μια τόοσο δα ψυχούλα....το πήρα ξαά μες τα χέρια μου,πήγα κοντά στα κάγκελα,σήκωσα ψηλά τα χέρια μου ,τά ανοιξα και τότε ο μικρός μου φίλος άνοιξε με καμάρι τις φτερουγίτσες του που είχαν πιά δυναμώσει έστρεψε το κεφαλάκι του με κοίταξε ..και ναί!πέταξε πέρηφανο,δεν τόχασα απο τα μάτια μου,κοιτούσα με αγωνία θα τα κατάφερνε στο πρώτο του πέταγμα,γύριζε στην αρχή γύρω γύρω απο εμένα και μετά έφυγε,στο απέναντι λαχανόκηπο της γειτόνισσας,κάθησε ακριβώς απέναντι μου σε ένα κλαδί της συκιάς με κοιτύσε και τιτίβιζε χαρούμενο..σαν να μούλεγε" τα καταφέραμε"Ξάφνου ένοιωσα ένα χέρι στον ώμο μου,να μ'αγκαλιάζει. Τα λόγια ήταν περριτά...ήταν ο άνδρας μου ,κοιταχτήκαμε μόνο ένα δάκρυ κοιλούσε στα μάτια μας.....Στο καλό μικρό μου σπουργιτάκι!!!καλές πτήσεις και να θυμάσαι πως η φωλίτσα θά είναι πάντα εδώ...στην ίδια θέση όποτε θες πέρνα να ξαποσταίνεις.....σε περιμένω!!! Τι νομίζεται εσείς φίλοι μου,λέτε νάρθει;
