Στου απείρου της ψυχής....

target="_blank">Στίχους ίσως δεν ξέρω να γράφω μα λόγια ψυχής θα πώ.....Λόγια θαμμένα στης ψυχής τα βάθη... Σκέψεις θολές που βάψαν την ψυχή με γκρίζο... Νύχτες μοναξιάς που προτιμώ να μην θυμάμαι, μα έρχονται ακάλεστες να θρονιαστούν μες'της ψυχής μου την αγκάλη. Περνούν οι μέρες χάνονται....πόσο θα πονώ, πόσα ακόμα να αντέξω; Μην με ρωτάς καρδιά μου δεν ξέρω αλήθεια να σου πώ... ίσως ποτέ μην μάθω. Θάθελα όμως λόγια να γράψω ένα κρυφό τραγούδι... για αγάπες ξεχασμένες να μιλά για κάποια όνειρα χαμένα που ξεθώριασαν σαν ένα κιτρινισμένο χαρτί, σ'ένα κρυφό συρτάρι της ψυχής μου, μα πάλι φοβάμαι. Η ζωή μου είναι τόσο ευαίσθητη,εύθραυστη σαν πορσελάνη...ίσως ραγίσει,ίσως και να σπάσει...Άραγε ποιό χέρι την κρατά; Στου απείρου την ψυχή ίσως το βρώ...μην είναι το δικό σου;